زیست شناسی سلولی مولکولی | قسمت اول |معرفی کلی رشته

اول اول باید بگم اطلاعات من در حد یه دانشجوی ترم چهاره. ممکنه ناقص یا غلط باشه. اگر جایی رو اشتباه کردم، به نا آگاهیم ببخشید

زیست شناسی سلولی مولکولی شاخه ای از زیست شناسیه که تمرکزش روی سلول و فرایندای سلولیه. بدن هر انسان از تریلیون ها سلول ساخته شده که بر اساس نیاز بافت و بدن به اشکال مختلفی در اومدن. و باور کنید که نظام مند ترین جزء خلقت همین سلول ها هستن. هر چیزی سر جای خودش قرار داره و فقط کافیه که یک کد توی جای مناسب خراب بشه، اونوقت فاجعه می شه. یه وقتایی به خاطر تدابیر سلول این فاجعه ها رد می شن یه وقتایی نه، می شن فاویسم، I cell dieses یا سرطان.

ما چی کار می کنیم؟

زیست شناسان سلولی مولکولی تمرکزشون روی مسیر های داخل سلولیه. این که چطوری سلول می فهمه باید چی کار کنه. برای انجام هر کاری توی سلول یه سری سیگنال داریم که وقتی سیگنالا به گیرنده شون متصل می شن یه سری نقل و انتقالات صورت می گیره و یکی از کارای زیست شناسای سلولی اینه که این مسیرا، سیگنال ها، نحوه کنش و واکنش رو شناسایی کنن. متوجه بشن که وقتی این مسیرا معیوب می شن چه اتفاقی می افته و سعی کنن راه هایی برای ترمیم مسیر های معیوب پیدا کنن.

مثلا ما یک پروتئین داریم تو سلول اسمش Bcl-2 ئه. این پروتئین القای مرگ سلولی برنامه ریزی شده می کنه که به اصطلاح بهش Apoptosis گفته می شه. کارش اینه که می بینه ای داد بی داد. پروتئین کنترل کننده تقسیم سلولی خراب شده، درست کار نمی کنه، سلول داره بی رویه تقسیم می شه و ممکنه ایجاد سرطان کنه. پس Bcl-2  میاد مرگ سلولی رو استارت می زنه که دیگه این روند ادامه پیدا نکنه. حالا توی یک سری سرطان ها این پروتئین معیوب شده و سلول دیگه خودکشی نمی کنه. برای همین سلولایی که تقسیم بی رویه انجام می دن از کنترل خارج می شن و سرطانی می شن.

حالا کار یک زیست شناس سلولی در گذشته شناسایی این پروتئین و عملکردش بوده. حالا که بر همگان آشکاره که چقدر این پروتئین می تونه مهم باشه روش کار می کنن تا بتونن جلوی روند تخریبش رو بگیرن یا یک راهی برای درمان سرطان هایی که به خاطر نقص این پروتئینه پیدا کنن. 

یا یک مثال دیگه. ژن های BRCA 1 , BRCA 2 ژن هایی هستن که می تونن فرد رو مستعد سرطان سینه کنن. این که چطور این کار انجام می شه و چطور می شه جلوش رو گرفت و چطور می شه درمانش کرد پژوهش هاییه که حتما نیاز به یک متخصص زیست شناسی سلولی مولکولی داره. 

+++

این از پارت اولش. پارت دوم رو امشب یا فردا میذارم. 

در مورد مرگ سلولی برنامه ریزی شده هم مقاله های خیلی جالبی وجود داره که یکی از حوزه های مورد علاقه من برای پژوهشه. حتما حتما یک روز براتون در موردش می گم :)

اگر سوالی دارید حتما بپرسید. یا به بخش های آینده اضافه می کنم یا  همینجا پاسخ می دم

×××

قسمت دوم | واحد ها و مهارت ها (1)

قسمت دوم | واحد ها و مهارت ها (2)

تو می‌تونی ...... یا .....

یکی از راه کار هایی که معمولا با استفاده از اون می تونم به طور موثری خودم رو کنترل کنم اینه که درست در لحظه ای که حس می کنم رو مرز بین دو کار یا اتفاق بین خوب و بد هستم برای خودم شرایط رو توضیح بدم، آینده هر کدوم رو ترسیم کنم و بعد با کمی منطق تصمیم گیری کنم

مثلا امروز بعد از صحبتی که با  دوستم داشتم، خیلی خیلی ناراحت و گرفته بودم. توی خودم جمع شده بودم و در حینی که پست وبلاگ های مختلف رو می خوندم، ناراحت و ناراحت تر می شدم. 

بعد کمی فکر کردم. به خودم گفتم ببین فاطمه، تو می تونی ناراحت باشی، حق داری! حتی می تونی از شدت ناراحتی خسته بشی و بخوابی( کاری که معمولا موقع ناراحتی انجام می دم خوابیدنه) ولی می تونی الان بلند شی. یکم آب سرد به صورتت بزنی و یه دونه از پنکیکایی که الهه درست کرده با شیر قهوه میهن بخوری و بشینی موروفولوژی بخونی. 

خب، مثل سوالای امتحان آیین نامه است ! جواب درست بلند ترین و با جزئیات ترینه. 

همینطور که می تونین حدس بزنین یک پنکیک نوش جان کردم. لیوان پر از شیر قهوه کنار لب تابمه و آماده ام تا موروفولوژی بخونم و امتحان فردام رو به بهترین شکل ممکن بدم.

+++

پانویس 1:

در اوج ناباوری بیوشیمی رو 13.5 شدم! یعنی سه و نیم نمره از چیزی که فکر می کردم بیشتر :))) یعنی من عاشق دکتر مشکینی جانم! انقدر که این استاد گوگولیه! شما فکر کنید استاد جان ورودی 80 ان و نزدیک سه ساله که استاد دانشگاهن :) 

روی دیگر سکه

پافاطمه ای تصور کنید که از ساعت 3 شبه بیداره و داره درس می خونه. شامم نخورده. چهل دقیقه گذاشته تخم مرغ آب پز بشه و در نهایت با گوجه و خیار شور میخواد بزنه به بدن، ناگهان، جزوه به اینجاش می رسه! شما تصور کنین اون غذا چه جوری از گلو پایین رفت!

یه جوری در مورد تازه بودن یا مونده بودن پساب داره صحبت می شه انگار سبزی و هندونه و تخم مرغه!

رسما از تخم مرغ آب پز متنفر شدم!

پانویس: 

تقریبا سه هفته پیش برای عید فطر خونه مامانی دعوت بودیم، منم با تمام بند و بساط و جزوه سلولی رفته بودم. بند و بساط عبارت است از: هشت رنگ هایلایتر، هشت رنگ خودکار نوک نمدی متناسب با هایلایتر، کاغذ نوت، روان نویس در دو رنگ ارغوانی و فیروزه ای! اون وسطا چهار رنگ خودکار معمولی هم بود :) دم عصر، نشستم پشت میز ناهار خوری که گوشه هال بود و مشغول درس خوندن بودم. در همین اثنا شوهرِ دختر خاله ام اومدن و گفتن: فاطمه خانم شما دارین نقاشی می کنین یا درس می خونین :)) درس خوندن زمان ما خیلی فرق داشتا :))

پانویس 2:

میشه یه کوچولو دعا کنین من این دو تا امتحان باقی مونده رو خوب بدم؟ حتی شده به خوب دادنش فکر کنین و انرژی مثبت بفرستین. وضعیت به قدری حاده که بیخیال جمع کردن گل آذین که دو نمره مازاد مورفولوژی رو تشکیل  می ده شدم و به دوستم گفتم من تو بیست نمره اصلیش موندم! دو نمره مازاد می خوام چیکار!

پانویس 3:

تو فکر اینم که بعد امتحانام براتون یکم از رشته و از درسام و واحدام بگم! احتمالا خیلی زیادی داره که واقعا خوشایند نباشه ولی فکر می کنم زیست شناسی برای تجربیا و توی ایران خیلی مهجوره. خود من بدون هیچ شناختی فقط یک اسم وارد انتخاب رشته ام کردم. کمی تو موضوع بندی و کلمات کلیدی وبلاگ تجدید نظر می کنم که دسترسیش حداقل برای کنکوریای تجربی آسون تر باشه.

پانویس4:

تو این برهه به واژه کنکور آلرژی پیدا کردم

پانویس ۵:

ساعت ۸:۲۴ اضافه شد. همین الان از جلسه امتحان‌ اومدم بیرون ... باورم نمیشه ! عالی بودددا 

در بدترین حالت ۱ نمره غلط دارم

شاید متعلق به این زمان نباشم

من عاشق فیلمای تاریخی ام. کلا هر فیلمی که تو زمان گذشته اتفاق بیفته رو می بینم و فیلمای دوره ویکتوریایی با احتمال خیلی بالاتر جزء مورد علاقه هام قرار می گیرن. با خودم فکر می کنم شاید متعلق به این زمان نباشم. این پیشرفت عصر واقعا علاقه من نیست. ترجیح می دم به جای نشستن پای تلویزیون یا شبکه های اجتماعی برای معشوق [نداشته ام] با قلم پر و دوات نامه بنویسم. توی طبیعت بکر راه برم و به صدای امواج دریا گوش کنم. 

عصر دوم مورد علاقه ام عصر هخامنشیانه. فیلمای زیادی از این دوره ندیدم ولی عاشق هر گونه کتاب و رمان تاریخی ام که در مورد این دوره نوشته شده. شکوه کاخ های آپادانا رو به چشم ببینم و با شنیدن خبر های کشورگشایی ها غرق غرور بشم. 

البته یونان باستان هم هست ولی چندان علاقه مند نیستم که توی اون زمان زندگی کنم.

+++

بعد نوشت:

من کاملا بهتون حق می دم اگر ستاره ام روشن شد، غر بزنین بگین مگه قرار نبود تا یازدهم بری؟ولی چیکار کنم که مغز من مثل یه اتوبوس می مونه. گاهی اوقات خط 62 (مشهد) می‌شه که هر بیست دقیقه یه بار میاد. گاهیم بی آرتی می‌شه، هر پنج دقیقه یه بار میاد. تازه مشکل اینجاست که یه وقتایی منتظر خط 62 ام ولی مدام اتوبوس خطای دیگه از جلو چشمم رد می شن؛ خیلیم تمثیلی :|

 

 

اگر خسته ام نشونه زنده بودنمه

 

بیشتر از بیست و چهار ساعته که سر پام،فاینال زبان، مهمونی، پست قبل،درس خوندن ورسوندن خواهر کوچیکه بع حوزه کنکور و معطل شدن و وقت کشی براش، تیتر کارهاییه که انجام دادم و الان، وقتی دوباره در حال بیداری ساعت ۶ عصر رو دوباره تجربه می کنم، روی تخت عزیزم دراز کشیدم، برگ گلدونای عزیزم روشن از نور خورشید شدن و احساس می کنم در حال تجربه بیشترین میزان خوشبختی کنونی خودم  هستم.

من همونم که یه روز، دریا می شم

داشتم مرحله آدیشن استیج رو می‌دیدم. فریال اومد و مرداب گوگوش رو خوند. با خودم فکر می کنم چه صدای قوی ای، چه حس خوبی! به بقیه خواننده ها نگاه می کنم. با خودم فکر می کنم اینا ها همه شون کسایی بودن که یه روزی آرزو داشتن خواننده باشن و اون لحظه احساس کردن که می تونن به خودشون بگن خواننده. دلم می گیره. مثل این دو روز چشمام رطوبت زده می شن. یاد امتحان دیروزم که به بدترین شکل ممکن خراب کردم می افتم. منظورم از خراب کردن پاس شدنه. در مورد 17،16 صحبت نمی کنم. اونم درسی مثل بیوشیمی 2 که اگر بیفتم، عملا ترم دیگه هیچ درسیو نمی تونم بردارم. دیروز حتی به حذف ترم هم فکر کردم. دلم نمی خواد یه نمره پایین دیگه بیاد توی کارنامه ام. دلم نمی خواد معدلم انقدر بد باشه. اما مدام به خودم می گم تقصیر خودت فاطمه. تقصیر خودته.به بدترین شکل ممکن با خودم دعوا می کنم و مدام می گم تقصیر خودته. احساس می کنم حتی برنامه ام برای مهاجرت به خطر افتاده.

گوگوش می خونه :« من همونم که یه روز، می خواستم دریا بشم/ می خواستم بزرگترین دریای دنیا بشم» به خودم می گم دلم می‌خواست یه دانشمند بزرگ بشم. کسی که یه جوری تو پیش رفتن دنیاش سهم داشته. حداقل اسم خوبی از خودش به جا داشته گذاشته باشه. می دونین، من همیشه از معمولی بودن فرار می کردم. از اینکه کسی غیر از اطرافیانم اسمم رو ندونه. دلم می خواست یه گره از مشکلات دنیا باز کنم. دوست داشتم نغمه ام رو مردم بسپارند به یاد. اما از دیروز چنان حس نا امیدی وجودمو تسخیر کرده که دلم می خواد بلند بلند گریه کنم و موهامو بکشم و مدام به خودم بگم تقصیر خودته. 

دوباره به فریال نگاه می کنم. به خودم می گم. ببین، اینا استعداد داشتن.تلاش کردن. قبول کن فاطمه. اندازه ای که تلاش کردی نمره گرفتی. اما الان می خوای چیکار کنی؟ می خوای فقط بگی بیوشیمیم رو خراب کردم؟ یا اینکه بگی بیوشیمی آخرین امتحانی بود که خراب کردم. هنوز دو تا امتحان مونده هنوز 5 واحد مونده که نمره کاملشون می تونه معدلتو تکون بده. هنوز 4 ترم مونده که می تونی بهترینِ خودتو نشون بدی فاطمه. پس دیر نشده. یادته بچه بودی، یکسره دایره المعارف دستت بود، مثل رمان می خوندی؟ یادته هر وقت عمه جون سارا-سرور می دیدنت محکم بغلت می کردن، بوست می کردن و می گفتن تو ابوعلی سینا منی؟ یادته هر وقت عموجان می دیدنت می گفتن فاطمه کتابت کو؟ تو تولد چند سالگیت اون فاطمه رو جا گذاشتی؟ کجا جا موندی که شبا به جای کتاب گوشی و لب تاب کنار سرت گذاشتی؟ هنوزم عمه ات وقتی می بیننت می گن تو ابوعلی سینا منی. هنوز جا داری. می تونی امشب، تسلیم شی. بشی یه آدم معمولی. بشی یه دانشجوی معمولی. یا اینکه می تونی همین الان اشکاتو پاک کنی. آروم آروم اضافه های زندگیتو پاک کنی. به حواس پرتیات غلبه کنی و بشی همون فاطمه ای که بودی. همون ابو علی سینایی که به اندازه یه آدم بیست سال اطلاعات داشت. اشکال نداره که کم گذاشتی. درس بگیر ازشون. اشتباهاتت رو بنویس و تکرارشون نکن. 

گوگوش همچنان داره می خونه :« من همونم که یه روز، می خواستم دریا بشم. »

به خودم می گم قرار نیست تو  فعل می خواستم رو به کار ببری. بهتره که بگی خواستم و تونستم. 

حالا آرومم . دیگه گلوم از حجمه بغض درد نمی کنه. یک قهوه توی ماگ موردعلاقه ام درست می کنم. به این فکر می کنم که برای ترم دیگه دفتر جزوه خریدم. به برگه های بزرگ و سفیدش نگاه می کنم و با خودم می گم چه جزوه های خوبی می نویسم تو این دفتر. به این فکر می کنم چقدر قرار زندگی به کامم باشه. می خندم. پنل رو باز می کنم تا حال خوبم رو ثبت کنم. تا بگم امشب، از خاکستر جون گرفتم. شایدم ققنوس فقط تو افسانه نباشه. ما آدماییم که هر روز خاکستر می شیم و دوباره از خاکستر متولد می شیم. 

+++

صفحه درباره من دوباره نوشته شد و بالاخره، به فرم دلخواهم رسید :) خیلی ریز دارم اشاره می کنم که کنجکاو شین، بخونین و نظراتتون رو بگین:) خیلی دوست دارم از دیدگاه خواننده نظرتون رو بدونم

در نومیدی بسی امید است

می دونم قرار بود برم پشت سرمم نگاه نکنم تا یازده تیر ولی الان که از شدت خوشحالی دستای به شدت مرطوبم دارن می لرزن نتونستم نیام و ننویسم 

دو ماه پیش توی سایت استاد بانک ثبت نام کرده بودم ولی فرایند تاییدش به قدری طولانی شده بود که به کل نا امید شده بودم و همین دیروز کلا خروج از‌ داشبورد رو زدم امروز بین خواب و بیداری اس ام اس تایید مشخصاتم اومد که باید جلسه مصاحبه حضوری رو تعیین می کردم. 

شدت هیجان زدگی به قدریه که وجودم داره می لرزه

احساس می کنم خیلی وقت بود چنین غافلگیری ای نداشتم 

شماره نویسی 2

0. فکر می کنم اکثر بلاگر های دانشجو، زمان امتحانات خیلی فعال ترن. خود منم از این قائده مستثنی نیستم و البته  به خاطر خلاقیت های بیش از حد مغز عزیزم(!)  و واکنش های بیش از اندازه اش، سعی می کنم تا وقتی افکار و ناراحتی و خنده ام بیشتر از ساعت طول نمی کشن از نوشتن پست و انتشارش جلوگیری کنم. (احتمالا پیش نویسای زیادی تو این 6 روز داشته باشم :) )

1. در مورد پست قبل هم می تونم بگم محصول خستگی، فشار و استرس بیوشیمی و بی خوابی بود و الان، بعد از اتوبوس سواری و شخم زدن تمام آهنگ های ابی و نشستن تو اتوبوسی که شیشه هاش دودیه با عینک آفتابی(!) می تونم بگم خوبم. از اونجایی که به خودم قول دادم هیچ خود سانسوری ای نداشته باشم و مطلبی رو هم پاک نکنم، پست قبل رو پاک نکردم. اگر نخوندین بدونین چیز ناله ای بیش نیست

2. حدودا ساعت 8 تا 9 و نیم شاهد قالب جینگول مستون آبی و زرد و سبز در وبلاگ من بودن بعضیا. داشتم رنگای پالت های سایت (Palleton) رو روی قالب آزمایشی امتحان می کردم نمی دونستم ذخیره می شه !

3. احتمالا دارین می گین روانیمون کردی با این قالب عوض کردنت. حق دارین. ولی من هنوز قالب ایده آلم رو پیدا نکردم. هنوز وب من بیولوژک واقعی نیست (!) « به حق چیزای ندیده نشنیده»

4.  من اگر نرم هویت کسی که می خوام رو پیدا نکنم باید برم بمیرم یعنی!  میخوام برم تو تیم تشخیص هویت استخدام شم. انقدر حرفه ای شدم  :) 

5. دیشب از سامانه گلچین همراه اول یه سیم کارت دائمی گرفتم (صد روز خوشحالی رو می خونین دیگه ؟O_o ) امروز رفتم امور مشترکین سیم کارتمو تحویل بگیرم خانمه می گه کد فعال سازی تونو بگین. این در حالیه که من به عمرم کد فعال سازی گلچین ندیده بودم. خلاصه که 3 روز عقب افتاد دریافت سیم کارت. فکر کنم صلاح نیست من یه سیم کارت دائمی داشته باشم. چون هر دفعه که اقدام کردم یه مشکلی پیش اومد

6. من رفتم تا یازدهم. پست نمی ذارم ولی حتما تو صفحه های بالا (بیوتر، صد روز خوشحالی، با من گوش کنین) چیز میز می نویسم. تا وقتی که برگردم به یک سوال خیلی مهم جواب بدین

« آیا این وبلاگ ذره ای در شما احساس خوب ایجاد کرده؟ با ذکر مثال »

7.دلم براتون خیلی خیلی تنگ می شه. برای وب قشنگ و سبزم [گریه]

8. می دونستین که من عاشق عدد هشتم؟ معتقدم عدد شانسمه. کوچه خونه این روزا و خونه بچگیم هر دو تا کوچه هشتم بوده. تو شهر امام هشتم زندگی می کنم. هشت فروردین به دنیا اومدم. سیم کارت حال حاضرم و آینده ام هر دو تا 8 دارن . پلاک ماشینمم. 

خودِ مهربانم را دفن کرده ام! نبش قبرش کنید.

خودِ مهربانم را به یاد نمی آورم؛ سال ها پیش زیر آوار زلزله ها و  پس لرزه هایی که در هیچ خبری اعلام نشدند، دفن شده. راستش را بخواهید خودم با دستان کوچک چند سالگی ام، از زیر آوار بیرونش کشیدم. پیکرش را غسل دادم و در گوشه ای از قبرستان دلم، کنار خیلی های دیگر، دفنش کرده ام. 

سال هاست که نا مادری خودِ سرزنش گر، جای خودِ مهربانم را گرفته و طفل دست پرورده اش، آن نفس آسان گیر، بر من می تازد. دسیسه می کنند. اول طفل و سپس مادرش حکم می رانند و من، حتی یادم نمی آید محبت خود دلداری دهنده ام را. 

این روزها، بیشتر از هر زمانی نیازمندم به لمس دستانی لطیف که لا به لای تار موهایم بلغزند. 

خود مهربانم را دفن کرده ام. می شود نبش قبرش کنید؟

+++

حال و هوای دل ابری است :)  از امراض بی پایان روزهای امتحانه! 

من همیشه از آدمایی که مدام انرژی منفی می دن دوری می کنم. حالا خودم یکی از اون ها شدم ! 

دکتر متینِ جان

اوایل ترم یک بود که خبر رسید جایزه نوبل پزشکی به یوشینوری اسومی دانشمند زیست شناسی سلولی مولکولی رسید و شاید برای منی که بدون هیج شناختی قدم به این عرصه گذاشته بودم مثل یک روزنه امید بود. از اواخر ترم دوم بود که دنبال دانشمندای بزرگ رشته خودم می گشتم. سعی می کردم ببینم تحقیقاتشون در چه عرصه ای بود، طرز تفکرشون چی بود و چه نو آوری ای داشتن. 

تابستون 96 که خبر فوت مریم میرزاخانی رو شنیدم، با وجود اینکه یک یا دو بار بیشتر اسمشون رو نشنیده بودم به قدری ناراحت شدم که انگار یکی از اطرافیانم فوت شده بودند. بعد از اون دنبال دانشمندای ایرانی رشته خودم گشتم. و به اسامی زیادی برخوردم که شاخص ترینشون خانم پردیس ثابتی بودند. زندگی نامه هر کدوم رو خوندم، این که از کجا شروع کردند. تفکر نو آورانه اشون کجا بود، چطور به چنین چیزی رسیدن و ویژگی های شاخصشون چی بود که اون ها رو از آدم های معمولی متمایز می کرد. خوندن ها، یادداشت کردن ها تا ترم چهار ادامه داشت. ولی ترم چهار،وقتی با دکتر مریم مقدم متین، کلاس داشتم به این نتیجه رسیدم که حتما نباید کسی خارج از کشور تحقیقاتش رو انجام بده تا بتونه دانشمند بشه. 

ترم دوم که بودیم، سی بهمن یهویی تو دانشکده پیچید دکتر متین استاد نمونه کشوری شدند و همون روز، وقتی سر کلاس اکولوژی نشستیم، دکتر قاسم زاده که استاد پیشکسوت گروه زیست شناسی هستن، گفتن یه روزی دکتر متین رو همین صندلیا، سر کلاس من می نشستن و من هیچ وقت اشتیاقشون رو برای یادگیری فراموش نمی کنم.

دکتر متین استاد زیست شناسی سلولی هستند و توی دوره کارشناسی فقط همین درس رو با ایشون داشتیم! (صد افسوس )خیلی از اساتید هستند که دانش زیادی دارن ولی بیان مناسب برای تفهیم مطالب به دانشجو رو ندارن. دکتر متین نمونه بارز نقض این جمله بودند. دانشی که واقعا بی اندازه بود و بیانی که در عین رسوندن 100 درصد مطالب، به قدری شیوا بود که گذر زمان و خستگی حس نمی‌شد. با وجود این که شنبه ها بعد از چهارتا کلاس متوالی، ساعت 4 تا 6 سر کلاسشون می نشستیم ولی بازم خسته نبودیم و تنها کلاسی بود که من حاضر نبودم تحت هیچ شرایطی از دست بدم. 

ویژگی های اخلاقیشون مورد پسند خیلی از بچه ها نبود. گاهی اوقات، وقتی می دیدند کسی داره سوء استفاده می کنه و یا تو جو نیست با یک تذکر، متوجهش می کردن و گاهی وقتی می دیدن بچه ها خسته شدن بحث رو به بیراهه می کشوندن و گاهی برامون از تعادل حساس سلامتی می گفتن؛ که اگر شما اینجا نشستین یعنی لامین (lamin) هاتون سالمه، درست کنار هم قرار گرفته و خیلی مثال های دیگه که یهویی می فهمیدیم به مویی بندیم و خود من یهویی هایپر می شدم. 

الان که ترم تموم شده، دیگه با ایشون کلاس نداریم می فهمم که می تونستم بهتر سر کلاسشون حاضر باشم، بیشتر استفاده کنم و کمتر غیبت می کردم. 

خلاصه که دکتر متین برای من نمونه یک فرا استاد بودند. کسی که فراتر از درسشون به منِ دانشجو چیزی یاد دادن.